Zelfs niet door de heftige buikloop die Steve die laatste paar dagen teisterde en mijn ontstoken kies waardoor ik niet of nauwelijks kan eten en leef op een dieet van Ibuprofen. Inmiddels ben ik bijna door mijn wc-papier heen en heeft Steve bijna geen Ibuprofen over. De samenwerking en het vertrouwen in elkaar is de laatste week 1000% gegroeid door alle ontberingen. De afgelopen twee uur hebben we gevochten tegen de ijskoude wind die de gevoelstemperatuur ergens diep onder het vriespunt heeft gebracht. Ik heb al mijn kleding aan, handschoenen en sokken over mijn handen die een warmte kussentje vasthouden. Plotseling staat Steve stil op het pad, draait zich om en zegt precies waar ik al zo’n uurtje mee in mijn hoofd rondloop maar niet wil toegeven....

‘Ik voel mijn handen en voeten niet meer’, zegt ze terwijl ze vermoeid uit haar ogen kijkt. De afgelopen twee uur hebben we gevochten tegen de ijskoude wind die de gevoelstemperatuur ergens diep onder het vriespunt heeft gebracht. Ik heb al mijn kleding aan, handschoenen en sokken over mijn handen die een warmte kussentje vasthouden. En toch voel ik ook mijn handen niet meer. Ook begint de energie op te raken. Er is nergens een beschut plekje waar we even wat kunnen eten en het water wat we bij ons hebben is bevroren. ‘Het is het me niet waard om een vinger of een teen te verliezen’ zegt Steve. Snel berekenen we hoever we nog moeten: 1 mijl / 1,6 kilometer. Daar doe ik normaal nog geen 20 minuten over, maar we weten allebei dat het hier boven de 4000 meter nog zeker een uur kan duren. Make Wise desicions is een veel gehoord gezegde op trail en uiteindelijk beslissen we om te draaien. 

Huilend loop ik de 6,5 mijl naar beneden. Wat voel ik me een loser. Steve zit in hetzelfde schuitje en gelukkig gaat hier het gezegde op ‘'gedeelde smart is halve smart’'. Wanneer ik een berichtje van thuis ontvang hoe trots hij op me is, verzacht het de pijn een beetje.